Δυσλειτουργία των γιατρών από χρήση αλκοόλ ή άλλων ναρκωτικών ουσιών: Πρόσκληση στα νοσοκομεία για θέσπιση ελέγχων

Η δυσλειτουργία και η μείωση των ικανοτήτων των γιατρών από τη χρήση αλκοόλ άλλων ναρκωτικών ουσιών είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα, λόγω των ενδεχόμενων αρνητικών επιπτώσεων για τον εαυτό τους, την οικογένειά τους, των συναδέλφων τους και το σημαντικότερο για τους ασθενείς τους. Αν οι γιατροί αυτοί υποβληθούν σε κατάλληλη θεραπεία και μετέπειτα παρακολούθηση, οι περισσότεροι μπορεί να επιστρέψουν με επιτυχία στην εργασία τους. Ωστόσο, πολλοί δεν παίρνουν τη βοήθεια που χρειάζονται. Μπορεί να αρνούνται ότι έχουν κάποιο πρόβλημα, μπορεί να μη γνωρίζουν πώς να αναζητήσουν βοήθεια, ή τέλος φοβούνται τις συνέπειες.

Σύμφωνα με μία σύσταση από γιατρούς και εμπειρογνώμονες σε θέματα ασφάλειας των ασθενών, η οποία δημοσιεύτηκε online στο Journal of the American Medical Association στις 29 Απριλίου 2013, για τη βελτίωση της ασφάλειας των ασθενών, τα νοσοκομεία θα πρέπει εφαρμόσουν τυχαίους δειγματοληπτικούς ελέγχους για τη χρήση ναρκωτικών και αλκοόλ στους γιατρούς που εργάζονται σε αυτά (με τον ίδιο τρόπο που εφαρμόζουν άλλες κλάδοι στις Ηνωμένες Πολιτείες για να προστατεύσουν τους πελάτες τους)

Προς το παρόν δεν διεξάγεται υποχρεωτικός έλεγχος για χρήση αλκοόλ ή άλλων ναρκωτικών ουσιών στους κλινικούς γιατρούς που εμπλέκονται σε περιπτώσεις απροσδόκητων θανάτων παρόλο που και οι γιατροί είναι επιρρεπείς στο αλκοόλ, τα ναρκωτικά και τον εθισμό από ηρεμιστικά, όπως το ευρύ κοινό.

Για το λόγο αυτό οι ειδικοί τονίζουν , ότι ιατρικά ιδρύματα θα πρέπει να λάβουν ένα μήνυμα από άλλους κλάδους και υπηρεσίες υψηλού κινδύνου, όπως αεροπορικές εταιρείες, σιδηρόδρομοι και εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας, και να γίνει αναγκαίο να ελέγχονται οι γιατροί για τυχόν δυσλειτουργία από λήψη ναρκωτικών ή αλκοόλ αμέσως μετά έναν απροσδόκητο θάνατο ασθενούς ή άλλο σημαντικό ανεπιθύμητο γεγονός .

Οι συγγραφείς συνιστούν στο σχολιασμό τους, ότι τα νοσοκομεία πρέπει αναλάβουν δράση και υιοθετήσουν μια σειρά από βήματα ως μοντέλο για την αντιμετώπιση αυτού του σημαντικού θέματος για την ασφάλεια των ασθενών, το οποίο συχνά παραβλέπεται. Αυτά είναι:

• Υποχρεωτική φυσική εξέταση και έλεγχο για τη χρήση ναρκωτικών/αλκοόλ ή και τα δύο, πριν από ένα ραντεβού του ιατρικού προσωπικού με ένα νοσοκομείο. Αυτό συμβαίνει ήδη σε ορισμένα νοσοκομεία και υπήρξε επιτυχής ως δράση σε άλλους κλάδους.

• Ένα πρόγραμμα τυχαίων δειγματοληπτικών ελέγχων για χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών.

• Μια πολιτική ελέγχου ως ρουτίνα για χρήση ναρκωτικών-αλκοόλ σε όλους τους γιατρούς που εμπλέκονται με γεγονότα που έχουν οδηγήσει στο θάνατο ενός ασθενούς.

• Καθορισμός των προτύπων και μορφών ελέγχου από ένα εθνικό ρυθμιστικό φορέα ή άλλο φορέα διαπίστευσης. Τα βήματα αυτά μπορούσε να περιοριστούν στο επίπεδο των νοσοκομείων και των συνεργαζόμενων με αυτά ιατρών, δεδομένου ότι τα νοσοκομεία ως οργανισμοί έχουν την υποδομή για τη διεξαγωγή ανάλυσης ανεπιθύμητων συμβάντων και τον έλεγχο για χρήση ναρκωτικών ή άλλων ουσιών.

Ένα άλλο μέρος της λύσης θα μπορούσε να είναι η επαγγελματική αυτο-ρύθμιση. Πρέπει να υπάρχει όμως η προθυμία των γιατρών να αναφέρουν τους συναδέλφους τους. Στο σημείο αυτό υπάρχουν σημαντικά περιθώρια βελτίωσης. Σε μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο JAMA το 2010 αναφέρεται ότι περίπου 1 στους 3 γιατρούς , δεν πιστεύουν ότι είναι καθήκον τους να αναφέρουν έναν συνάδελφο ο οποίος έρχεται να λειτουργήσει όντας κάτω από την επήρεια αλκοόλ ή άλλων ναρκωτικών ουσιών

Οι συγγραφείς καταλήγουν ότι οι ασθενείς και τα μέλη της οικογένειάς τους έχουν το δικαίωμα να προστατεύονται από γιατρούς με δυσλειτουργία/ανεπάρκεια από χρήση αλκοόλ ή άλλων ναρκωτικών ουσιών.

Σε άλλους κλάδους και υπηρεσίες υψηλού κινδύνου, το δικαίωμα αυτό υποστηρίζεται από τους κανονισμούς και μηχανισμούς επιτήρησης. Για την ιατρική πρέπει να ισχύει το ίδιο;

Ένα ισχυρό σύστημα για τον εντοπισμό και παροχής βοήθειας στους γιατρούς αυτούς, μπορεί να ενισχύσει τον επαγγελματισμό και την αξιοπρέπεια που όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς θέλουν να προστατεύσουν.

Identification of Physician Impairment

Julius Cuong Pham, Peter J. Pronovost,Gregory E. Skipper, MD

JAMA. 2013;():1-2. doi:10.1001/jama.2013.4635. Text Size: A A A

Published online April 29, 2013